Lekarz, pedagog, pisarz, publicysta i działacz społeczny. Janusz Korczak, właściwe nazwisko Henryk Goldszmit, urodził się 22/07/1878 lub 1879 r. w Warszawie. Zginął 5 lub 6/08/1942 r. w Treblince.

Pochodził ze spolonizowanej rodziny Goldszmitów - jego pradziad był szklarzem, dziadek lekarzem, zaś ojciec, Józef Goldszmit, znanym warszawskim adwokatem. On sam, jako Żyd-Polak, poczuwał się do podwójnej identyfikacji narodowej.

W marcu 1905 r. Henryk Goldszmit otrzymał dyplom lekarza i podjął pracę w żydowskim Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów przy ulicy Śliskiej 51 w Warszawie. W latach 1905-1906 Korczak zdobywał też doświadczenie jako lekarz wojskowy po powołaniu go na front wojny rosyjsko-japońskiej. Dla pogłębienia wiedzy medycznej pojechał na rok do Berlina (1907/1908) i na pół roku do Paryża (1910). Brał udział w wykładach z pediatrii i pedagogiki. Przy okazji oglądał szpitale dziecięce i zakłady zajmujące się terapią i edukacją najmłodszych. W 1910 lub 1911 r. przebywał miesiąc w Londynie, odwiedzając tamtejsze szkoły i domy opieki - to właśnie tam zrezygnował z założenia własnej rodziny i postanowił ostatecznie poświęcić się jedynie pracy z dziećmi.

W 1912 roku rozstał się na zawsze z pracą w szpitalu, zamieszkał przy ul. Krochmalnej 92 i objął funkcję dyrektora nowo otwartego żydowskiego Domu Sierot pozostającego pod opieką Towarzystwa "Pomoc dla Sierot". Współpracował tam ze Stefanią Wilczyńską, która pomagała mu wdrażać w życie jego autorskie koncepcje pedagogiczne oraz sama twórczo angażowała się w rozwój placówki. Dom Sierot stał się dla Korczaka miejscem codziennej, pogłębionej obserwacji rozwoju psychofizycznego dziecka. 

Jesienią 1940 r. Dom Sierot - jako instytucja żydowska - nakazem okupanta został przesiedlony do getta na ulicę Chłodną 33, zaś Korczak trafił na pewien czas do aresztu za nienoszenie nakazanej Żydom opaski z gwiazdą Dawida. W czasie trwania tzw. "wielkiej akcji" (głównego etapu eksterminacji ludności warszawskiego getta) – Korczak odmówił opuszczenia dzieci i pracowników Domu Sierot.

Ostatni marsz Korczaka i dzieci na Umschlagplatz wszedł do legendy. Zaświadczony w wielu relacjach i wspomnieniach (nie zawsze spójnych i w szczegółach wiarygodnych), jednocześnie żył i żyje własnym życiem - w wersji zmitologizowanej. Istota legendy odzwierciedla jednak niepodważalną prawdę o Korczaku - niezawodnym autorytecie moralnym.

Utwory Janusza Korczaka:

"Dzieci ulicy", 1901

"Koszałki opałki", Warszawa 1905

"Dziecko salonu", Warszawa 1906

"Szkoła życia" (w "Społeczeństwie"), 1908

"Mośki, Joski i Srule", 1910

"Józki, Jaśki i Franki", 1911

"Sława" (opowiadania), 1912

"Bobo" ("Bobo", "Spowiedź motyla", "Feralny tydzień"), 1914

"Momenty wychowawcze", 1919

"Jak kochać dziecko", t. 1, 1920

"Jak kochać dziecko", t. 2, 1921

"O gazetce szkolnej", 1921

Wstęp do Jędrzeja Śniadeckiego: "Rozprawa o fizycznym wychowaniu dzieci", 1922

"Sam na sam z Bogiem" ("Modlitwy ludzi, którzy się nie modlą"), 1922

"Kiedy znów będę mały", 1925

"Bankructwo małego Dżeka", 1926

"Bezwstydnie krótkie", 1926

"Król Maciuś Pierwszy", 1928

"Prawo dziecka do szacunku", 1929

"Prawidła życia", 1930

"Senat szaleńców", 1930

"Król Maciuś na wyspie bezludnej", 1931

"Kajtuś Czarodziej", 1934

"Uparty chłopiec" (O Ludwiku Pasteurze), 1938

"Ludzie są dobrzy", 1938

"Trzy wyprawy Herszka", 1938

"Refleksje", 1938

"Pedagogika żartobliwa", 1939 

Opracowano na podstawie: http://www.culture.pl/baza-literatura-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/k3Ps/content/janusz-korczak (data dostępu: 15.09.2013 r. godz. 13.35)